MTB Morvan zoekt (en vindt) een huis

In ons Frankrijk avontuur gebeuren er dingen dat je denkt; het heeft zo moeten zijn…

Ons huis snel verkocht en een tijdelijk huis in Morvan gevonden met het plan om van daaruit ons de komende periode rustig te oriënteren op de huizenmarkt en er uitgebreid de tijd voor te nemen. Zeker omdat alle huizen zonder adres te koop staan, met weinig foto’s en informatie heb je best wat uitzoek werk om er überhaupt achter te komen waar een huis staat. Ja… je leest het goed; huizen staan te koop online zonder adres. Dit is de normaalste gang van zaken in Frankrijk omdat de meeste huizenverkopers de verkoop vrijgeven (in plaats van één makelaar de opdracht verlenen met exclusief verkooprecht) en het daardoor een soort wild westen is van makelaars die hetzelfde huis proberen te verkopen.

Als ons weekje Morvan vanuit het huurhuis er al weer bijna op zit met een paar oriënterende bezichtingen, stuiten we online opeens weer op een huis dat we twee maanden geleden al te koop zagen staan. Dit huis had echter wel veel opknapwerk en omdat we er ook niet achter kwamen waar het precies gelegen was, hebben we het toen laten rusten.

Zou dit huis nog steeds te koop staan? Huizen gaan ook in Frankrijk op dit moment als warme broodjes over de toonbank en afspraken voor bezichtigingen worden afgezegd omdat het in tussentijd al verkocht is. Volgens de website staat dit huis nog steeds te koop, dus toch maar e-mail gestuurd naar de makelaar en onze vrienden zelfs met hun Franse telefoonnummer gebeld en voicemail in Frans ingesproken om onze interesse duidelijk te maken. Helaas… geen reactie.

Omdat we nu wel de locatie wisten te achterhalen dankzij Robert en Lieke zijn we er de volgende morgen naartoe gereden en langs het erf gelopen en tjsa… toen werd onze interesse nog groter. S’middags ging Paul met Robert moutainbiken en op de vraag ‘waar zullen we heen’ hoefde Paul natuurlijk niet lang na te denken 😊; vanuit ons tijdelijke onderkomen proberen door het bos het te koop staande huis te bereiken!

En ja hoor, met wat mooie klimmetjes en over bospaden bijna geheel onverhard naar het huis gefietst. Als dat geen goed teken is.

Vanuit het bos reden ze zo op het huis aan, prachtig, wat een omgeving. Bij het huis stond de eigenaresse de was op te hangen, dus haar direct aangesproken en op de vraag of het nog te koop stond antwoorde zij positief ‘mais biensur!’ en toevallig belde de makelaar terug terwijl we daar stonden te praten (toeval?). De afspraak voor de 1^e bezichtiging was snel gemaakt.

Onze terugreis naar Nederland dus maar uitgesteld om het huis kunnen bezichtigen, en wat werden we enthousiast.  Meerdere huisjes en mogelijkheden om een gite alsmede een groepsaccomodatie te realiseren en met een totale oppervlakte van 1,6 hectare waarop meerdere vijvers en gewoon een bos op eigen grond. Wat een droomstek!  En ja, er moet veel aan gedaan worden (meer dan we in eerste instantie van plan waren toen we voor dit avontuur gingen), maar voor een goede prijs en de ruimte en mogelijkheid om het naar onze wensen op te knappen.

Door de vele ervaringsverhalen van huizenkopers in Frankrijk gingen we er al vanuit dat het koopproces wel eens vele maanden kon gaan duren waarbij er vaker wel dan niet verborgen lijken uit de kast komen. Maar vooralsnog niets dan lof voor de snelle reacties en werk van diverse instanties zoals makelaar en notaris. We zijn nu slechts 1,5 maand later en ondertussen de ‘promesse de vente’ door beide partijen ondertekend en de overdracht gepland voor komende september. Al zijn we er op bedacht dat de koop nog altijd niet door kan gaan door bepaalde omstandigheden; pas na ondertekening van het koopcontract en weg bij de notaris met de sleutels van het huis is er echt 100% zekerheid.

Maar ondertussen…

Afgelopen week weer voor weekje in de Morvan en hadden we afspraak geregeld met de makelaar en de eigenaresse om het huis in te meten om wat betere schetsen voor onze plannen te kunnen maken. Bepaalde delen van huis zijn gebouwd eind 1800 en ook van de nieuwere aanbouwen zijn geen plattegronden. Toen we zaten te praten vertelde de eigenaresse dat ze op zoek is naar een plek om haar hond Gina (een 10 jaar oude Weimeraner) een goed thuis te geven omdat ze zelf waarschijnlijk in een appartement gaat wonen en honden niet overal zijn toegestaan… We keken elkaar aan en hadden direct zoiets van… dan blijft die hond toch gewoon hier en verzorgen wij haar toch? Wel op voorwaarde natuurlijk dat ze op kan schieten met onze Friese Stabij puber Feya.

Dus voor de volgende dag een afspraak gemaakt om de honden kennis te laten maken. De eigenaresse stelde voor om een boswandeling te maken en girolles te zoeken. Dan loop je dus direct uit je tuin het bospad op om daarna in het bos paddenstoelen te zoeken op slechts een kwartiertje lopen.  We waren een paar keer bang dat Feya in het bos wilde blijven wonen, ze was helemaal door het dolle van alle geurtjes van wilde dieren en in gedachten hoorden we haar roepen ‘ik heb een spoor van een hert’. En even later vol gas de andere kant op hollen en roepen ‘en hier een spoor van een everzwijn’ (heerlijk hè, die fantasie). De twee honden konden het redelijk goed met elkaar vinden: Gina de Weimeraner is toch al een wat oudere dame met goede manieren 😊en Feya de jonge puber Stabij is toch wel erg druk, zeker in het begin met al die spannende geurtjes. Ze kan nog wel wat van Gina leren.

De eigenaresse had een geheime plek in het bos waar we wel heel erg veel girolles vonden. Komisch om te ervaren hoe hebberig je dan wordt (en dan begin je die goudzoekers wel te begrijpen), we hadden zo twee zakken vol en stopten niet voor we vier grote zakken vol hadden. De weg terug was even zoeken want je bent (alhoewel hemelsbreed op korte afstand van het huis) echt ver en diep in het bos en alles lijkt op elkaar. En nee, dit staat niet openbaar op Strava 😉en zelfs niet privé want ja… Paul had zijn telefoon in de auto laten liggen.

Terug bij het huis viel het Paul op dat de grote vijver bij het huis wel heel erg vol water stond (ook hier heeft het de afgelopen tijd flink geregend). De overstort zat vol met bladeren en takken, dus Paul stelde voor om direct even met het oude bootje het water op te gaan en de takkken en bladeren te verwijderen. Niet veel later stapte hij het bootje in wat op de kant een stuk steviger bleek dan in het water… Aan de achterkant van het bootje zat een hele grote scheur waar langzaam water door naar binnen kwam… Whooops, dan maar snel actie en naar de overstort gepeddeld en vrijgemaakt. Door een touw aan de boot werd Paul weer teruggetrokken naar de kant, waarop Gina de hond de boot in sprong zo van ‘Yes we gaan varen’. Met geen mogelijkheid kregen we haar eruit. Pas toen de boot weer half op zijn kop tegen een boom stond stapte ze met tegenzin uit de boot – die is dus wel gek op varen.

De volgende dag weer op weg naar Nederland met een tussenstop bij vrienden, Okkie en Lurch,  die halverwege de reis, vlak bij grens België, begin dit jaar een huis hebben gekocht en zijn gaan wonen. Super om ze na lange tijd weer eens te zien en hun stek te bewonderen. En… heerlijk van de girolles gegeten, meegenomen als cadeautje en door Okkie direct verwerkt in gerecht bij diner, mjam!

En de plannen voor onze toekomstige stek? We hebben er zoveel, voor zowel het fietsen als tijd om te relaxen. Van een technisch oefen parcourtje vanaf het hoogste punt op het erf naar het uiterste en laagste deel, tot het plaatsen van een barrelsauna met een panoramaruit aan het meertje met een fantastisch privé uitzicht met na afloop een verfrissende duik van de steiger.

À la prochaine aventure !